سرهي سوچ ؛ ”ڪير ڪهڙي وقار سان جيئڻ چاهي ٿو!“

مون کي حضرت نظام الدين اولياء رح  جي خليفي خواجا نصيرالدين چراغ دهلويء  جي اها ڳالهه ياد اچي ٿي جڏهن هڪ دفعي ڏڪار پيو ۽ دهليء ۾ گھڻو سوڪهڙو پئجي ويو ته ماڻهن چيو ته اي حضرت! ( پاڻ هڪ چبوتري تي ويٺل هئا) اوهان ته دهليء جا چراغ آهيو.اوهين وڃي مينهن نماز پڙهو ۽ رحمت ڀري برسات جي لاء دعا ڪريو ته پاڻ چوڻ لڳا ته آئون ڪجھه مونجھاري ۾ پئجي ويس.پريشان ٿيس ته آئون ڪيئن دعا ڪريان.اها ته خدا جي مرضي آهي ته هو رحمت جي برسات وسائي يا نه وسائي.خير، هو مقرر ٿيل جڳهه تي مينهن نماز پڙهائڻ هليو ويو.اتي نماز پڙهائي دعا گھريائون ۽ نماز کان پوء ڏٺائون ته آسمان تي ته ڪابه شيء ناهي.نه ڪنهن جھڙ جا آثار آهن ۽ نه برسات جا! پاڻ موٽي آيا ۽ ڪجھه شرمنده به هئا.اتي هڪڙو ٻيو بزرگ يوسف سرهندي به هو.ان چيو ته صاحب پهرين به اهڙو هڪ واقعو پيش اچي چڪو آهي.اسان به هڪ دفعو برسات لاء دعا گھري هئي پر اڃا به وڌيڪ ڏڪار جي ٻيو ڪجھه به حاصل نه ٿي سگھيو ۽ هن دفعي به ايئن ئي ٿيو آهي.چوڻ لڳو ته اسان جي زماني ۾ جڏهن اسان جي دعا قبول نه ٿي ٿي ته هڪڙو ماڻهو مون وٽ آيو ۽ چوڻ لڳو جيڪر توهان برسات جي لاء دعا ڪرائڻ چاهيو ٿا ته ڪنهن باوقار ماڻهوء کان ڪرايو ۽ اللھ باوقار ۽ غيرتمند ماڻهوء تي وڏو اعتماد ڪري ٿو ءُ ان جي ڳالهه ٻڌي ٿو.تڏهن مون چيو ٺيڪ آهي،اسان کي ڀلا ان ڳالهه تي ڪهڙو اعتراض ٿي سگھي ٿو.هاڻي ٻڌايو ته ڪنهن کان دعا ڪرائجي؟ ته ان شخص ٻڌايو تهسيري دروازي وٽ هڪ بزرگ رهي ٿو،ان وٽ هلون ٿا.يوسف سرهنديء وڌيڪ چيو ته اهو شخص مون کي ان بزرگ وٽ وٺي ويو. ۽ آئون اهو ڏسي گھڻو حيران ۽ شرمندو ٿيس جو اهو بزرگ خواجا سرا يعني کدڙو هو ۽ سندس نالوخواجا راحت هو. هاڻي ان شخص جيڪو مون کي اتي وٺي ويو هو تنهن خواجا راحت کي چيو ته هي (يوسف سرهندي) اوهان جي خدمت ۾ ان ڪري حاضر ٿيو آهي ته اوهان برسات جي لاء دعا گھرو.تنهن تي هن (خواجا راحت) چيو ته ڇو. ڇا ٿيندو؟ هن شخص چيو حضرت! دهلي سڪي ويو آهي،برسات نه پيئي وسي.ان بزرگ (خواجا راحت) پنهن جي خادمه کي وضوء لاء پاڻي گرم ڪرڻ لاء چيو،وضو ڪري دعا گھريائين پوء اٿي بيٺو،پوء چوڻ لڳو اي يوسف سرهندي! اوهين وڃو ۽ پنهن جي مقرر طريقي سان وڃي برسات لاء نماز پڙهو ۽ اللھ کان دعا گھرو ته هو پنهن جي مخلوق کي برسات عنايت فرمائي.پر جيڪر پوء به برسات نه وسي ته ( هن پنهن جي جبي مان هڪڙو ڌاڳو پٽيندي چيو) هن ڏوري کي پنهن جي ساڃي هث تي رکي، اللھ رب العزت کي درخواست ڪجو ته خواجا راحت جنهن تنهن جي رضا جو چولو پائي ڇڏيو آهي ۽ هاڻي ماڻهن سان نٿو ملي ۽ هڪ جڳهه تي هڪ وقار سان زندگي گذاري رهيو آهي،اهڙيء طرح مخلوق ۾ به شامل نٿو ٿئي جو دعائون گھرائيندو رهي،ان برسات لاء عرض ڪيو آهي.يوسف سرهنديء جو چوڻ آهي ته اسان ايئن ئي ڪيو.اتي ڪيترا ئي ماڻهو جمع هئا،پوري دهلي اٿلي اتي پهتي هئي.اتي مينهن نماز پڙهينسين پر بدقسمتيء سان ڪجھه به نه ٿيو.پوء مون پنهن جي پٽڪي مان خواجا سرا جي ان ڏوري کي ڪڍي انهيء کي ساڄي هٿ تي رکي،خدا کان دعا گھري ته اتي بيٺي بيڍي ڪڪر چڙهي آيا۽ زوردار برسات شروع ٿي ويئي.۽ اهڙي ته زبردست برسات ٿي جو ماڻهو تيز ڊوڙڻ باوجود پنهن جن گھرن تائين نه پهچي سگھيا.

                                                                                           (اشفاق احمد “ زاويه“)

مون کي حضرت نظام الدين اولياء رح  جي خليفي خواجا نصيرالدين چراغ دهلويء  جي اها ڳالهه ياد اچي ٿي جڏهن هڪ دفعي ڏڪار پيو ۽ دهليء ۾ گھڻو سوڪهڙو پئجي ويو ته ماڻهن چيو ته اي حضرت! ( پاڻ هڪ چبوتري تي ويٺل هئا) اوهان ته دهليء جا چراغ آهيو.اوهين وڃي مينهن نماز پڙهو ۽ رحمت ڀري برسات جي لاء دعا ڪريو ته پاڻ چوڻ لڳا ته آئون ڪجھه مونجھاري ۾ پئجي ويس.پريشان ٿيس ته آئون ڪيئن دعا ڪريان.اها ته خدا جي مرضي آهي ته هو رحمت جي برسات وسائي يا نه وسائي.خير، هو مقرر ٿيل جڳهه تي مينهن نماز پڙهائڻ هليو ويو.اتي نماز پڙهائي دعا گھريائون ۽ نماز کان پوء ڏٺائون ته آسمان تي ته ڪابه شيء ناهي.نه ڪنهن جھڙ جا آثار آهن ۽ نه برسات جا! پاڻ موٽي آيا ۽ ڪجھه شرمنده به هئا.اتي هڪڙو ٻيو بزرگ يوسف سرهندي به هو.ان چيو ته صاحب پهرين به اهڙو هڪ واقعو پيش اچي چڪو آهي.اسان به هڪ دفعو برسات لاء دعا گھري هئي پر اڃا به وڌيڪ ڏڪار جي ٻيو ڪجھه به حاصل نه ٿي سگھيو ۽ هن دفعي به ايئن ئي ٿيو آهي.چوڻ لڳو ته اسان جي زماني ۾ جڏهن اسان جي دعا قبول نه ٿي ٿي ته هڪڙو ماڻهو مون وٽ آيو ۽ چوڻ لڳو جيڪر توهان برسات جي لاء دعا ڪرائڻ چاهيو ٿا ته ڪنهن باوقار ماڻهوء کان ڪرايو ۽ اللھ باوقار ۽ غيرتمند ماڻهوء تي وڏو اعتماد ڪري ٿو ءُ ان جي ڳالهه ٻڌي ٿو.تڏهن مون چيو ٺيڪ آهي،اسان کي ڀلا ان ڳالهه تي ڪهڙو اعتراض ٿي سگھي ٿو.هاڻي ٻڌايو ته ڪنهن کان دعا ڪرائجي؟ ته ان شخص ٻڌايو تهسيري دروازي وٽ هڪ بزرگ رهي ٿو،ان وٽ هلون ٿا.يوسف سرهنديء وڌيڪ چيو ته اهو شخص مون کي ان بزرگ وٽ وٺي ويو. ۽ آئون اهو ڏسي گھڻو حيران ۽ شرمندو ٿيس جو اهو بزرگ خواجا سرا يعني کدڙو هو ۽ سندس نالوخواجا راحت هو. هاڻي ان شخص جيڪو مون کي اتي وٺي ويو هو تنهن خواجا راحت کي چيو ته هي (يوسف سرهندي) اوهان جي خدمت ۾ ان ڪري حاضر ٿيو آهي ته اوهان برسات جي لاء دعا گھرو.تنهن تي هن (خواجا راحت) چيو ته ڇو. ڇا ٿيندو؟ هن شخص چيو حضرت! دهلي سڪي ويو آهي،برسات نه پيئي وسي.ان بزرگ (خواجا راحت) پنهن جي خادمه کي وضوء لاء پاڻي گرم ڪرڻ لاء چيو،وضو ڪري دعا گھريائين پوء اٿي بيٺو،پوء چوڻ لڳو اي يوسف سرهندي! اوهين وڃو ۽ پنهن جي مقرر طريقي سان وڃي برسات لاء نماز پڙهو ۽ اللھ کان دعا گھرو ته هو پنهن جي مخلوق کي برسات عنايت فرمائي.پر جيڪر پوء به برسات نه وسي ته ( هن پنهن جي جبي مان هڪڙو ڌاڳو پٽيندي چيو) هن ڏوري کي پنهن جي ساڃي هث تي رکي، اللھ رب العزت کي درخواست ڪجو ته خواجا راحت جنهن تنهن جي رضا جو چولو پائي ڇڏيو آهي ۽ هاڻي ماڻهن سان نٿو ملي ۽ هڪ جڳهه تي هڪ وقار سان زندگي گذاري رهيو آهي،اهڙيء طرح مخلوق ۾ به شامل نٿو ٿئي جو دعائون گھرائيندو رهي،ان برسات لاء عرض ڪيو آهي.يوسف سرهنديء جو چوڻ آهي ته اسان ايئن ئي ڪيو.اتي ڪيترا ئي ماڻهو جمع هئا،پوري دهلي اٿلي اتي پهتي هئي.اتي مينهن نماز پڙهينسين پر بدقسمتيء سان ڪجھه به نه ٿيو.پوء مون پنهن جي پٽڪي مان خواجا سرا جي ان ڏوري کي ڪڍي انهيء کي ساڄي هٿ تي رکي،خدا کان دعا گھري ته اتي بيٺي بيڍي ڪڪر چڙهي آيا۽ زوردار برسات شروع ٿي ويئي.۽ اهڙي ته زبردست برسات ٿي جو ماڻهو تيز ڊوڙڻ باوجود پنهن جن گھرن تائين نه پهچي سگھيا.

مون کي حضرت نظام الدين اولياء رح  جي خليفي خواجا نصيرالدين چراغ دهلويء  جي اها ڳالهه ياد اچي ٿي جڏهن هڪ دفعي ڏڪار پيو ۽ دهليء ۾ گھڻو سوڪهڙو پئجي ويو ته ماڻهن چيو ته اي حضرت! ( پاڻ هڪ چبوتري تي ويٺل هئا) اوهان ته دهليء جا چراغ آهيو.اوهين وڃي مينهن نماز پڙهو ۽ رحمت ڀري برسات جي لاء دعا ڪريو ته پاڻ چوڻ لڳا ته آئون ڪجھه مونجھاري ۾ پئجي ويس.پريشان ٿيس ته آئون ڪيئن دعا ڪريان.اها ته خدا جي مرضي آهي ته هو رحمت جي برسات وسائي يا نه وسائي.خير، هو مقرر ٿيل جڳهه تي مينهن نماز پڙهائڻ هليو ويو.اتي نماز پڙهائي دعا گھريائون ۽ نماز کان پوء ڏٺائون ته آسمان تي ته ڪابه شيء ناهي.نه ڪنهن جھڙ جا آثار آهن ۽ نه برسات جا! پاڻ موٽي آيا ۽ ڪجھه شرمنده به هئا.اتي هڪڙو ٻيو بزرگ يوسف سرهندي به هو.ان چيو ته صاحب پهرين به اهڙو هڪ واقعو پيش اچي چڪو آهي.اسان به هڪ دفعو برسات لاء دعا گھري هئي پر اڃا به وڌيڪ ڏڪار جي ٻيو ڪجھه به حاصل نه ٿي سگھيو ۽ هن دفعي به ايئن ئي ٿيو آهي.چوڻ لڳو ته اسان جي زماني ۾ جڏهن اسان جي دعا قبول نه ٿي ٿي ته هڪڙو ماڻهو مون وٽ آيو ۽ چوڻ لڳو جيڪر توهان برسات جي لاء دعا ڪرائڻ چاهيو ٿا ته ڪنهن باوقار ماڻهوء کان ڪرايو ۽ اللھ باوقار ۽ غيرتمند ماڻهوء تي وڏو اعتماد ڪري ٿو ءُ ان جي ڳالهه ٻڌي ٿو.تڏهن مون چيو ٺيڪ آهي،اسان کي ڀلا ان ڳالهه تي ڪهڙو اعتراض ٿي سگھي ٿو.هاڻي ٻڌايو ته ڪنهن کان دعا ڪرائجي؟ ته ان شخص ٻڌايو تهسيري دروازي وٽ هڪ بزرگ رهي ٿو،ان وٽ هلون ٿا.يوسف سرهنديء وڌيڪ چيو ته اهو شخص مون کي ان بزرگ وٽ وٺي ويو. ۽ آئون اهو ڏسي گھڻو حيران ۽ شرمندو ٿيس جو اهو بزرگ خواجا سرا يعني کدڙو هو ۽ سندس نالوخواجا راحت هو. هاڻي ان شخص جيڪو مون کي اتي وٺي ويو هو تنهن خواجا راحت کي چيو ته هي (يوسف سرهندي) اوهان جي خدمت ۾ ان ڪري حاضر ٿيو آهي ته اوهان برسات جي لاء دعا گھرو.تنهن تي هن (خواجا راحت) چيو ته ڇو. ڇا ٿيندو؟ هن شخص چيو حضرت! دهلي سڪي ويو آهي،برسات نه پيئي وسي.ان بزرگ (خواجا راحت) پنهن جي خادمه کي وضوء لاء پاڻي گرم ڪرڻ لاء چيو،وضو ڪري دعا گھريائين پوء اٿي بيٺو،پوء چوڻ لڳو اي يوسف سرهندي! اوهين وڃو ۽ پنهن جي مقرر طريقي سان وڃي برسات لاء نماز پڙهو ۽ اللھ کان دعا گھرو ته هو پنهن جي مخلوق کي برسات عنايت فرمائي.پر جيڪر پوء به برسات نه وسي ته ( هن پنهن جي جبي مان هڪڙو ڌاڳو پٽيندي چيو) هن ڏوري کي پنهن جي ساڃي هث تي رکي، اللھ رب العزت کي درخواست ڪجو ته خواجا راحت جنهن تنهن جي رضا جو چولو پائي ڇڏيو آهي ۽ هاڻي ماڻهن سان نٿو ملي ۽ هڪ جڳهه تي هڪ وقار سان زندگي گذاري رهيو آهي،اهڙيء طرح مخلوق ۾ به شامل نٿو ٿئي جو دعائون گھرائيندو رهي،ان برسات لاء عرض ڪيو آهي.يوسف سرهنديء جو چوڻ آهي ته اسان ايئن ئي ڪيو.اتي ڪيترا ئي ماڻهو جمع هئا،پوري دهلي اٿلي اتي پهتي هئي.اتي مينهن نماز پڙهينسين پر بدقسمتيء سان ڪجھه به نه ٿيو.پوء مون پنهن جي پٽڪي مان خواجا سرا جي ان ڏوري کي ڪڍي انهيء کي ساڄي هٿ تي رکي،خدا کان دعا گھري ته اتي بيٺي بيڍي ڪڪر چڙهي آيا۽ زوردار برسات شروع ٿي ويئي.۽ اهڙي ته زبردست برسات ٿي جو ماڻهو تيز ڊوڙڻ باوجود پنهن جن گھرن تائين نه پهچي سگھيا.

( اشفاق احمد ”زاويه“ )

SINDH SUJAG BLOG